آلومینیوم برای ساخت همه چیز از دوچرخه گرفته تا سفینه فضایی استفاده می‌شود. این فلز به افراد این امکان را می‌دهد که با سرعت‌های سرسام‌آور سفر کنند، از اقیانوس‌ها عبور کنند، در آسمان پرواز کنند و حتی زمین را ترک کنند. حمل و نقل نیز بیشترین مصرف آلومینیوم را دارد و 27 درصد از کل مصرف را تشکیل می‌دهد. سازندگان ناوگان ریلی در حال یافتن طرح‌های سبک و تولید سفارشی هستند و برای پروفیل‌های سازه‌ای و اجزای بیرونی یا داخلی استفاده می‌کنند. بدنه آلومینیومی به تولیدکنندگان این امکان را می‌دهد که در مقایسه با خودروهای فولادی، یک سوم وزن را کاهش دهند. در سیستم‌های حمل و نقل سریع و راه‌آهن حومه‌ای که قطارها باید توقف‌های زیادی داشته باشند، می‌توان با کاهش انرژی مورد نیاز برای شتاب و ترمز با خودروهای آلومینیومی، صرفه‌جویی قابل توجهی حاصل کرد. علاوه بر این، تولید خودروهای آلومینیومی آسان‌تر است و قطعات بسیار کمتری دارد. در همین حال، آلومینیوم در وسایل نقلیه ایمنی را بهبود می‌بخشد زیرا هم سبک و هم قوی است. آلومینیوم با امکان اکستروژن توخالی (به جای طراحی ورق دو پوسته معمولی) اتصالات را حذف می‌کند که باعث بهبود استحکام و ایمنی کلی می‌شود. آلومینیوم به دلیل مرکز ثقل پایین‌تر و جرم کمتر، چسبندگی به جاده را بهبود می‌بخشد، انرژی را در هنگام تصادف جذب می‌کند و مسافت ترمز را کوتاه‌تر می‌کند. در سیستم‌های ریلی راه دور، آلومینیوم به طور گسترده در سیستم‌های ریلی پرسرعت مورد استفاده قرار می‌گیرد که از دهه ۱۹۸۰ به طور گسترده معرفی شدند. قطارهای پرسرعت می‌توانند به سرعت ۳۶۰ کیلومتر در ساعت و بیشتر برسند. فناوری‌های جدید ریلی پرسرعت، سرعت‌هایی بیش از ۶۰۰ کیلومتر در ساعت را نوید می‌دهند.
آلیاژ آلومینیوم یکی از مواد اصلی مورد استفاده در ساخت بدنه خودرو است که دارای موارد زیر است: + کناره‌های بدنه (دیواره‌های جانبی) + پنل‌های سقف و کف + ریل‌های شیب‌دار که کف قطار را به دیوار کناری متصل می‌کنند در حال حاضر حداقل ضخامت دیواره اکستروژن آلومینیوم برای بدنه خودرو تقریباً ۱.۵ میلی‌متر، حداکثر عرض تا ۷۰۰ میلی‌متر و حداکثر طول اکستروژن آلومینیوم تا ۳۰ متر است.
